Foto: Siniša Trifunović
Piše: Ana Todorović Radetić
Autor i reditelj: Igor Vuk Torbica
Scenograf: Andreja Rondović
Kostimograf: Jelisaveta Tatić Čuturilo
Uloge: Saša Torlaković, Hana Selimović, Ninoslav Đorđević, Tijana Marković, Marko Marković, Biljana Keskenović, Danica Grubački, Marko Savić, Dušan Vukašinović, Nemanja Bakić, Milorad Kapor, Dragana Šuša
Predstava „Tartif” u izvođenju Narodnog pozorišta Sombor i Srpskog narodnog pozorišta Novi Sad, a po motivima Molijerove istoimene drame, izrazito je dobro primljena od strane publike na 53Bitefu19 i bila pozdravljena gromoglasnim aplauzom po završetku u prepunoj sali Velike scene Narodnog pozorišta.
Likovi i situacije koji su preuzeti iz originalnog klasičnog dela iz 17. veka, čiji je autor ismevao i kritikovao tadašnje društveno i religiozno licemerje (i koje je odmah po premijeri bilo zabranjeno), mogu se preneti na bilo koje vreme ili društvene prilike i pružiti uvid u izuzetnu složenost Tartifovog karaktera i simbolizma njegove pojave i prisustva, a čije ime zapravo znači varalica, licemer, pretvoran čovek.
Od samog početka izvođenja uspostavljen je dijalog i interakcija sa publikom (koja prati radnju pod upaljenim svetlima) i u tom smislu se uklapa u ovogodišnju bitefovsku zamisao imerzivnosti, gde gledaoci nisu samo puki posmatrači, već i učesnici u dramama koje se odvijaju pred njihovim očima.
Povremen Molijerov dijalog u stihu može se učiniti nepotrebnim tokom prvog dela predstave. Iako je tempo izvođenja brz, prva polovina predstave kao da nije dovoljno držala pažnju publike, što će se potpuno promeniti kako se približava kraju, gde se iz naizgled trivijalnog porodičnog ambijenta neočekivanim zapletom i psihološki kompleksnom gradacijom dolazi do zapanjujućih i neverovatnih transformacija i bolnih ogoljavanja do dubokih slojeva duše.
U ravni značenja, fokus na patologiji jedne porodice u širem kontekstu zumira sliku i priliku jednog društva. Porodica u kojoj ne postoji komunikacija, a postoje strahovi, sumnje, koja je napukla duboko iznutra, biva dodatno poljuljana prisustvom jednog čoveka i na kraju puca pred našim očima. Perfidnost reči uljeza Tartifa prodire u svaku ličnost, govori svim jezicima i sprovodi svoj mefistofelovski plan. Likovi bolno stradaju pred našim očima, a jedina osoba koji se drznula da ne ćuti (istaknuta gluma Hane Selimović u ulozi Dorine) tragično skončava na licu mesta. Ironično, kada “hipnoza” prestaje, porodica nastavlja svojim trivijalnim tokom, čavrljajući uz porodični ručak, dok leš Dorine nije bačen „pod tepih”, već viri ispod stola. Likovi se okreću ka nama, značajno nas pogledaju, a svetla se gase.
I protagonisti i publika znaju šta se desilo. Svi su saučesnici u ćutanju i to je trenutak kada komedija prerasta u tragediju.
Malu skupinu je omađijao slatkorečivi, neumoljivi i sveprisutni Tartif, a licemerje celokupnog društva koje pristaje na sve dobija završnu reč. Rediteljski koncept u tom smislu biva zaokružen i u celosti ostvaren.
Minimalističku scenografiju dopunjuju kreativna scenska rešenja (svetleća slova, presecanje crvene trake, konfete, mikrofon kao poklon Tartifu, majstor koji pravi buku i onemogućava bilo kakav početak komunikacije, ironično izvođenje pesme “Let it be”…) Uprkos pojedinim nesavršenostima, ceo glumački ansambl dao je sve od sebe u svom iskrenom nastupu i to je publika osetila i nagradila gromoglasnim i dugim aplauzom. Bravo!
Dodaj komentar